مواد و ساخت پیشرفته

امروزه آلیاژسازی به همراه فرایند تغییر شکل پلاستیک، به‌طور گسترده‌ای برای بهبود خواص مکانیکی فلز روی خالص استفاده می‌شود. فلز روی ریخته‌گری شده و آلیاژهای آن شکننده است. بجز فرایند تغییر فرم پلاستیک، هنوز هیچ روش موثری برای از بین بردن شکنندگی و یا ایجاد خاصیت انعطاف‌پذیری در دمای اتاق پیدا نشده است. تشکیل فاز دوم حاصل از آلیاژسازی، نه‌تنها توانایی تغییرشکل پلاستیک را تعیین می‌کند، بلکه بر استحکام، سرعت خوردگی و نیز سمی بودن سلول‌ها نیز موثر است و کنترل این فاز در طراحی آلیاژهای روی زیست تخریب‌پذیر مهم است.
در یک مطالعه، دانش مربوط به فازهای دوم در آلیاژهای روی زیست تخریب‌پذیر، شامل خصوصیات نمودارهای فازی دوتایی، کسر حجمی فاز دوم در عملکرد درصد اتمی یک عنصر آلیاژی و غیره بررسی، تحلیل و جمع‌بندی شده و اختلاف نظرهای درباره تشکیل فازهای دوم در سیستم‌های Zn-Li، Zn-Cu و Zn-Fe برطرف شده است. همچنین تاثیر عناصر آلیاژی و فازهای دوم بر ریزساختار، استحکام، سرعت خوردگی و قابلیت سمی بودن، به شکل مرتب خلاصه شده است که در نتیجه عناصر منیزیم، منگنز، مس و نقره به دلیل تاثیرات برجسته آن‌ها بر حداقل یکی از خواص مذکور، به عنوان عناصر آلیاژی توصیه می‌شوند.
در آینده، اثرات هم‌افزایی این عناصر باید با دقت بیشتری بررسی شود. برای سایر عناصر مانند آهن و کلسیم، نیز فاز دوم، یکی از موضوعات اساسی است که مورد توجه قرار می‌گیرد.
منبع:
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2452199X20300220