فناوری های مواد و ساخت:
مکانیسم و توسعه پلیمریزاسیون کاربن از تجزیه کاتالیز شده ترکیبات دیازو
در یک مطالعه جدید، پیشرفتهای اخیر در توسعه رشتههای جدید/قدیمی پلیمریزاسیون کاربن، به عنوان مثال، پلیمریزاسیون رادیکال کاربن، برجسته شده است.
پلیمریزاسیون کاربن[1]، پلی اولفینهایی را فراهم می کند که نمیتوانند به راحتی از مونومرهای الفین تهیه شوند. با این حال، پلیمریزاسیون کاربن کنترل شده همیشه به عنوان یک چالش طولانی مدت مطرح بوده است.
بر اساس نتایج تحقیقات اخیر، پلیمریزاسیون کاربن از تجزیه کاتالیز شده ترکیبات دیازو[2]، به عنوان یک مسیر غیر نفتی پلیمریزاسیون C1 منحصر به فرد به سمت پلی اولفینهای عملکردی با چگالی بالا شناخته شده است. گروه دیازو یک بخش آلی متشکل از دو اتم نیتروژن متصل (آزو[3]) در موقعیت انتهایی است. آزو و دیازو دو اصطلاح در زمینه شیمی آلی هستند. تفاوت اصلی بین آزو و دیازو این است که اصطلاح آزو به حضور گروه N=N اشاره دارد، در حالی که اصطلاح دیازو به حضور یک گروه آزو در انتهای یک ترکیب آلی اشاره دارد. ترکیبات آلی با بار کلی خنثی حاوی گروه دیازو متصل به اتم کربن، ترکیبات دیازو نامیده می شوند.
در 20 سال گذشته شاهد پیشرفتهای چشمگیری در پلیمریزاسیون کاربن، مانند سیستمهای مختلف آغازگر کارآمد، پلیکربن منظم با وزن مولکولی بالا، پلیمریزاسیون کاربن کنترلشده، و رویکردهای کوپلیمریزاسیون ترکیبی با سایر روشهای پلیمریزاسیون بوده ایم.
در یک مطالعه جدید، پیشرفتهای اخیر در توسعه رشتههای جدید/قدیمی پلیمریزاسیون کاربن، به عنوان مثال، پلیمریزاسیون رادیکال کاربن، برجسته شده است. در این بررسی، روشهای کوپلیمریزاسیون نماینده، ساختارهای تجمع، خواص و کاربردهای پلیکاربن نیز خلاصه شدهاند. در نهایت، روندهای آینده در گسترش پتانسیل پلیمریزاسیون کربن مورد بحث قرار گرفته است. نتایج این بررسی نشان میدهد پلیمریزاسیون کاربن غیر نفتی به سمت پلیاولفینهای کاربردی پیش میرود. موضوعاتی که در این مطالعه به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته است شامل موارد زیر می باشد:
- پلیمریزاسیون انتخابی، پلیمریزاسیون کنترل شده و کوپلیمریزاسیون.
- پلیمریزاسیون درج کاربن در مقابل پلیمریزاسیون رادیکال کاربن.
- ساختار، خواص و کاربردهای پلی کاربن
منبع:
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0010854522004015
ارسال به دوستان