مواد و ساخت پیشرفته

پلیمریزاسیون کاربن[1]، پلی اولفین‌هایی را فراهم می­ کند که نمی­توانند به راحتی از مونومرهای الفین تهیه شوند. با این حال، پلیمریزاسیون کاربن کنترل شده همیشه به عنوان یک چالش طولانی مدت مطرح بوده است.

بر اساس نتایج تحقیقات اخیر، پلیمریزاسیون کاربن از تجزیه کاتالیز شده ترکیبات دیازو[2]، به عنوان یک مسیر غیر نفتی پلیمریزاسیون C1 منحصر به فرد به سمت پلی اولفین­های عملکردی با چگالی بالا شناخته شده است. گروه دیازو یک بخش آلی متشکل از دو اتم نیتروژن متصل (آزو[3]) در موقعیت انتهایی است. آزو و دیازو دو اصطلاح در زمینه شیمی آلی هستند. تفاوت اصلی بین آزو و دیازو این است که اصطلاح آزو به حضور گروه N=N اشاره دارد، در حالی که اصطلاح دیازو به حضور یک گروه آزو در انتهای یک ترکیب آلی اشاره دارد. ترکیبات آلی با بار کلی خنثی حاوی گروه دیازو متصل به اتم کربن، ترکیبات دیازو نامیده می­ شوند.

در 20 سال گذشته شاهد پیشرفت­های چشمگیری در پلیمریزاسیون کاربن، مانند سیستم­های مختلف آغازگر کارآمد، پلی­کربن منظم با وزن مولکولی بالا، پلیمریزاسیون کاربن کنترل­شده، و رویکردهای کوپلیمریزاسیون ترکیبی با سایر روش­های پلیمریزاسیون بوده ایم.

در یک مطالعه جدید، پیشرفت‌های اخیر در توسعه رشته‌های جدید/قدیمی پلیمریزاسیون کاربن، به عنوان مثال، پلیمریزاسیون رادیکال کاربن، برجسته شده است. در این بررسی، روش‌های کوپلیمریزاسیون نماینده، ساختارهای تجمع، خواص و کاربردهای پلی‌کاربن نیز خلاصه شده‌اند. در نهایت، روندهای آینده در گسترش پتانسیل پلیمریزاسیون کربن مورد بحث قرار گرفته است. نتایج این بررسی نشان می­دهد پلیمریزاسیون کاربن غیر نفتی به سمت پلی­اولفین­های کاربردی پیش می­رود. موضوعاتی که در این مطالعه به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته است شامل موارد زیر می باشد:

-    پلیمریزاسیون انتخابی، پلیمریزاسیون کنترل شده و کوپلیمریزاسیون.

-    پلیمریزاسیون درج کاربن در مقابل پلیمریزاسیون رادیکال کاربن.

-    ساختار، خواص و کاربردهای پلی­ کاربن

منبع:

https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0010854522004015